Esa chica me mira y se ajusta la blusa
Levanta el hombro, separa los labios
Sonríe cuando se cruzan los ojos
Lástima que ya escogí musa
Elección de locos
Te imaginas que a costa de dar el callo
Ella me crea de los suyos
Esa imagen me trae de cabeza
Y van y me dicen
Ella quiere tenerte ahí
para subirse la autoestima
Ella sabe que estarás allí
Por eso no te tira hueso
Por eso te tiene preso
Por eso no quiere besos
Por eso te tiene obseso
Y qué va, yo no me rallo
Tengo la paciencia
Del que sabe que todo llega a su tiempo
Y quiere disfrutar de cada parada
Y cada arranque
De todo en general, sobre todo
De la buena, buena compañía.
viernes, 30 de junio de 2017
jueves, 29 de junio de 2017
Pulsando teclas
La combinación da igual
Tan sólo no falles
Ah, ¿es que se puede fallar?
En todo, hijo, en todo...
Empiezo a intuir cómo luce
El trazo que marco
En las mentes en blanco
Que acabo de conocer
No quiero hacer lo sencillo
Quedarme con un método
Que no suponga gran fallo
Y esperar a que funcione
O puedo fluir como lo hace la realidad
Y pulsar teclas sin temor a qué pueda pasar
E improvisar, con arte y con fuerza
Aunque no sea lo que buscan
Ya lo buscarán
Cuando vean
Qué puto amo
Estoy siendo
Con qué coherencia
Y sentido
He barrido
Lo vivido
Para dar sitio a lo aprendido
Tan sólo no falles
Ah, ¿es que se puede fallar?
En todo, hijo, en todo...
Empiezo a intuir cómo luce
El trazo que marco
En las mentes en blanco
Que acabo de conocer
No quiero hacer lo sencillo
Quedarme con un método
Que no suponga gran fallo
Y esperar a que funcione
O puedo fluir como lo hace la realidad
Y pulsar teclas sin temor a qué pueda pasar
E improvisar, con arte y con fuerza
Aunque no sea lo que buscan
Ya lo buscarán
Cuando vean
Qué puto amo
Estoy siendo
Con qué coherencia
Y sentido
He barrido
Lo vivido
Para dar sitio a lo aprendido
miércoles, 28 de junio de 2017
Arriba y abajo
Ojalá pudiera llegar a entender qué pasa
Por esa cabecita tuya
Por eso tienes que ayudarme
En calidad de amigos al menos
Que con los flechazos, al igual
Que con los lefazos
El primero es toma de medidas
Y el segundo ya de una y de cabeza.
Desesperado ya
eh
Y lo fácil que es
pacificar mi alma...
Por esa cabecita tuya
Por eso tienes que ayudarme
En calidad de amigos al menos
Que con los flechazos, al igual
Que con los lefazos
El primero es toma de medidas
Y el segundo ya de una y de cabeza.
Desesperado ya
eh
Y lo fácil que es
pacificar mi alma...
Será verdad
Las ranas croan
Entró en un pantano
Será ramera orgullosa
O será verdad que ya no le sirven las manos
Siento miedo
De no tener ya que soportar
El maltrato
Vaya.
Vaya vaya
Resurrección intuitiva
Epifanía masiva
Me tendré que encontrar piva
No falla, sí que hay otras
A ver ahora cómo obras
A ver cómo las devoras
O ya otra vez te devotas.
Orgulloso de lo recorrido
Aunque sé que es poco
Conozco los caminos
Las comas, y los chuminos
Entró en un pantano
Será ramera orgullosa
O será verdad que ya no le sirven las manos
Siento miedo
De no tener ya que soportar
El maltrato
Vaya.
Vaya vaya
Resurrección intuitiva
Epifanía masiva
Me tendré que encontrar piva
No falla, sí que hay otras
A ver ahora cómo obras
A ver cómo las devoras
O ya otra vez te devotas.
Orgulloso de lo recorrido
Aunque sé que es poco
Conozco los caminos
Las comas, y los chuminos
Sé que la espera es aburrida
Que ya no estás receptiva
Pero ábrete
Que traigo amor sublime
Y No me cabe en las manos
domingo, 25 de junio de 2017
He
Te quiero
Porque eres tantas
Cositas lindas
Que me haces creer que soy
La complicidad
Es tanta
Que nuestras vibraciones
Se complementan
Porque eres tantas
Cositas lindas
Que me haces creer que soy
La complicidad
Es tanta
Que nuestras vibraciones
Se complementan
He regresado y traigo pescado
Sólo dime que sí
Que yo encontraré el modo
No prives al mundo
De tu macabro tesoro
Guapa,
Genio.
sábado, 17 de junio de 2017
Això ha sigut tot
Suposo que fins sempre
M'obriré un altre blog
I si vaig a Barcelona t'aviso
Aviam si cardem un clau
M'obriré un altre blog
I si vaig a Barcelona t'aviso
Aviam si cardem un clau
Y por haber elegido
La vida de garrapatero
Ya sé que no voy a tener
Lo que yo quiero
Testarude
Y por no querer seguir el ritmo cojo y me largo
A qué me recuerda
El huir
Al sabor a mier-da
Que ya supe fingir
No es un acertijo
Es dar cobijo
A quien te da cobijo
Mudo antes que ciego
Convicción de suicida a cada decisión
Impulsivo loco antes que marica cagón
Impulsivo loco antes que marica cagón
Lo poco que me corrompo
Por lo mucho que me exigo
No tengo el trabajo
Pero si la plata mi hijo
Tu demana
No sé si necessites que t'impulsi
O que et freni
De fet, necessites res?
Tu demana sense por
Que jo vaig passar sense trucar
I segueixo aquí
Afrodita-ho una mica
Coi! Que són aquests els millors anys
I ja sabem on passar-los.
O que et freni
De fet, necessites res?
Tu demana sense por
Que jo vaig passar sense trucar
I segueixo aquí
Afrodita-ho una mica
Coi! Que són aquests els millors anys
I ja sabem on passar-los.
Tinc soneta
Però no vull anar a dormir
Per si és somni això
De que vols tornar
Me dormí
Ahora llevo el sello de fuego
Del dinero
Ya no puedo dormir
Como quiero
También tengo una cicatriz
En la cabeza
Una civilización y una emperatriz
Y ya no vivía como quiero
Así que a huevo
A martillazos me quieren cagar
Y no me dejo
Que pasen los meses y dejen sus fajos frescos
Qué mala vida
Esa entregada
A la hospitalidad
Cuando se tiene que forzar
Namás acabo de empezar
Del dinero
Ya no puedo dormir
Como quiero
También tengo una cicatriz
En la cabeza
Una civilización y una emperatriz
Y ya no vivía como quiero
Así que a huevo
A martillazos me quieren cagar
Y no me dejo
Que pasen los meses y dejen sus fajos frescos
Qué mala vida
Esa entregada
A la hospitalidad
Cuando se tiene que forzar
Namás acabo de empezar
viernes, 16 de junio de 2017
Vivir sin ataduras
Con el corazón de hierro
Forjando frases duras
Sangre pa' rellenar el tintero
Ni agua a la razón más pura
tampoco para el que se achica
El sabor se pierde si entra la duda
Y la curiosidad no se aplica
Ay mamá
Lo vibro y lo quemo
Te digo sin miedo
Pa ti lo que yo más quiero
Que es esto
Mi sueño y mi verso
Con el corazón de hierro
Forjando frases duras
Sangre pa' rellenar el tintero
Ni agua a la razón más pura
tampoco para el que se achica
El sabor se pierde si entra la duda
Y la curiosidad no se aplica
Ay mamá
Lo vibro y lo quemo
Te digo sin miedo
Pa ti lo que yo más quiero
Que es esto
Mi sueño y mi verso
Escribiendo de madrugada ya otra ve
yo to morao
Y me rayo
Sisi
miércoles, 14 de junio de 2017
Una més i nos anem
Total,copiar és ben fàcil
Gracias quiero dar al divino Laberinto de los efectos y de las causas
Gracias quiero dar al divino Laberinto de los efectos y de las causas
- Por la diversidad de las criaturas que forman este singular universo,
- Por la razón, que no cesará de soñar con un plano del laberinto,
- Por el rostro de Elena y la perseverancia de Ulises,
- Por el amor, que nos deja ver a los otros como los ve la divinidad,
- Por el firme diamante y el agua suelta,
- Por el álgebra, palacio de precisos cristales,
- Por las místicas monedas de Ángel Silesio,
- Por Schopenhauer, que acaso descifró el universo,
- Por el fulgor del fuego,
- Que ningún ser humano puede mirar sin un asombro antiguo,
- Por la caoba, el cedro y el sándalo,
- Por el pan y la sal,
- Por el misterio de la rosa, que prodiga color y que no lo ve,
- Por ciertas vísperas y días de 1955,
- Por los duros troperos que en la llanura arrean los animales y el alba,
- Por la mañana en Montevideo,
- Por el arte de la amistad,
- Por el último día de Sócrates,
- Por las palabras que en un crepúsculo se dijeron de una cruz a otra cruz,
- Por aquel sueño del Islam que abarcó mil noches y una noche,
- Por aquel otro sueño del infierno,
- De la torre del fuego que purifica
Y de las esferas gloriosas, - Por Swedenborg, que conversaba con los ángeles en las calles de Londres,
- Por los ríos secretos e inmemoriales que convergen en mí,
- Por el idioma que, hace siglos, hablé en Nortumbria,
- Por la espada y el arpa de los sajones,
- Por el mar, que es un desierto resplandeciente
- Y una cifra de cosas que no sabemos
Y un epitafio de los vikings, - Por la música verbal de Inglaterra,
- Por la música verbal de Alemania,
- Por el oro, que relumbra en los versos,
- Por el épico invierno,
- Por el nombre de un libro que no he leído: Gesta Dei per Francos,
- Por Verlaine, inocente como los pájaros,
- Por el prisma de cristal y la pesa de bronce,
- Por las rayas del tigre,
- Por las altas torres de San Francisco y de la isla de Manhattan,
- Por la mañana en Texas,
- Por aquel sevillano que redactó la Epístola Moral
- Y cuyo nombre, como él hubiera preferido, ignoramos,
- Por Séneca y Lucano, de Córdoba
- Que antes del español escribieron
Toda la literatura española, - Por el geométrico y bizarro ajedrez
- Por la tortuga de Zenón y el mapa de Royce,
- Por el olor medicinal de los eucaliptos,
- Por el lenguaje, que puede simular la sabiduría,
- Por el olvido, que anula o modifica el pasado,
- Por la costumbre, que nos repite y nos confirma como un espejo,
- Por la mañana, que nos depara la ilusión de un principio,
- Por la noche, su tiniebla y su astronomía,
- Por el valor y la felicidad de los otros,
- Por la patria, sentida in los jazmines, o en una vieja espada,
- Por Whitman y Francisco de Asís, que ya escribieron el poema,
- Por el hecho de que el poema es inagotable
- Y se confunde con la suma de las criaturas
Y no llegará jamás al último verso
Y varía según los hombres, - Por Frances Haslam, que pidió perdón a sus hijos por morir tan despacio,
- Por los minutos que preceden al sueño,
- Por el sueño y la muerte, esos dos tesoros ocultos,
- Por los íntimos dones que no enumero,
- Por la música, misteriosa forma del tiempo
- Borges - otro poema de los dones
Terra, cel i petons
Hi ha algunes premises que de tant òbvies haurien d'ésser innates
La resta és pura lògica
I una merda
No val la lògica quan entren en joc
La infinitat de factors que fa anar coixos
Als joves, que els fa repetir
Vells cànons i vells errors
Què hi ha de lògic?
Que res es mou
Però amb la perspectiva correcta
Tot es mou a desenes de milers de quilòmetres per hora
Quin mareig, no?
És fàcil posar-se malalt a aquesta velocitat
fàcil curar-se amb el cor bategant a aquesta intensitat
I amb tanta força a dins
No és difícil
Seguir fent camí
Tampoc fàcil
Però abans que fer-ne servir un de fet
Val més quedar-se dret
Per reconèixer la direcció
En el meu cas
El meu penis és la meva brúixola
Sempre senyala la més bruixa
I només es mou si està sola
Que no li tenia rencor, deia
Estimant per venjança durant anys
sortia al carrer, i corria i reia
Obrant cada dia meravelles
Entre el cel i la terra
Només hi ha lloc pels petons que tinc pendents.
La resta és pura lògica
I una merda
No val la lògica quan entren en joc
La infinitat de factors que fa anar coixos
Als joves, que els fa repetir
Vells cànons i vells errors
Què hi ha de lògic?
Que res es mou
Però amb la perspectiva correcta
Tot es mou a desenes de milers de quilòmetres per hora
Quin mareig, no?
És fàcil posar-se malalt a aquesta velocitat
fàcil curar-se amb el cor bategant a aquesta intensitat
I amb tanta força a dins
No és difícil
Seguir fent camí
Tampoc fàcil
Però abans que fer-ne servir un de fet
Val més quedar-se dret
Per reconèixer la direcció
En el meu cas
El meu penis és la meva brúixola
Sempre senyala la més bruixa
I només es mou si està sola
Que no li tenia rencor, deia
Estimant per venjança durant anys
sortia al carrer, i corria i reia
Obrant cada dia meravelles
Entre el cel i la terra
Només hi ha lloc pels petons que tinc pendents.
No ha acabado
Es significado último de imperfecta
Me da pereza añadir nuevas fichas al tablero
Pero hay que hacerlo....
Nada es relevante
pero no es un juego
Y todo es tan importante...
Creo que jaque a reina, total es de buena mañana
Necesito mis horas para entender qué está pasando.
O mis años
jeje
Me da pereza añadir nuevas fichas al tablero
Pero hay que hacerlo....
Nada es relevante
pero no es un juego
Y todo es tan importante...
Creo que jaque a reina, total es de buena mañana
Necesito mis horas para entender qué está pasando.
O mis años
jeje
martes, 13 de junio de 2017
A huevo
¿Lo leyó bien o no?
Se dio cuenta de lo trascendente que lo pintaba
De cuántos significados tenía
Todo lo que no decíamos
Todo lo que quedaba por encima cuando queríamos volar
Como se siente que toda tu obra
Y su preservación
Dependa de Google y su globalización
Y yo y mis delirios y mi porrito para dormir
Con una sonrisa para cada niño
Y cada ancianita
En el pecho tengo un mapa
Para llegar a ese tal sitio
En el espejo no lo veo
Si me disfruto seré más fuerte
Para abrirme el pecho
No tiene que cambiar nada
Sólo desaparecer
El miedo, el terror que inunda el alma
Cada vez que creó que veo su cara
Cada vez que recreó un recuerdo borroso
Qué me araña la carne
Y ya no distingo la felicidad en el color de la sangre
Sólo la caída
Y tengo la muñeca partida de tanto levantarme, levantar bandejas
Para que todos puedan beber a mi salud
Las edificaciones como convicciones pesan en la espalda
Las viejas obsesiones en los párpados, tengo el oído hambriento de canciones
Y el corazón hambriento de tus oraciones
Me voy a alejar. Y no es mi sueño el que quieres cumplir?
A huevo jefa, voy a capa y espada
Contra la labor otra vez, a perder salud por dinero
O a ganar aprobación a base de sonrisas falsas
Al fin y al cabo ellos también tienen que sonreír al que les ofrece la bebida
Cordialidad fingida, hospitalidad de mentira
Un gris denso y triste retrato de esta nuestra vida
Quiero amar sin mesuras a quien midió su vida palmo a palmo. Sólo con sus manitas, cómo va a encontrar si ni yo puedo hallar nada cuando doy zancadas
Sin saber dónde está el norte
Pero a la que sale el sol me levanto como un resorte.
Puede que sólo necesite alguien que me soporte...
O a quien le importe
Se dio cuenta de lo trascendente que lo pintaba
De cuántos significados tenía
Todo lo que no decíamos
Todo lo que quedaba por encima cuando queríamos volar
Como se siente que toda tu obra
Y su preservación
Dependa de Google y su globalización
Y yo y mis delirios y mi porrito para dormir
Con una sonrisa para cada niño
Y cada ancianita
En el pecho tengo un mapa
Para llegar a ese tal sitio
En el espejo no lo veo
Si me disfruto seré más fuerte
Para abrirme el pecho
No tiene que cambiar nada
Sólo desaparecer
El miedo, el terror que inunda el alma
Cada vez que creó que veo su cara
Cada vez que recreó un recuerdo borroso
Qué me araña la carne
Y ya no distingo la felicidad en el color de la sangre
Sólo la caída
Y tengo la muñeca partida de tanto levantarme, levantar bandejas
Para que todos puedan beber a mi salud
Las edificaciones como convicciones pesan en la espalda
Las viejas obsesiones en los párpados, tengo el oído hambriento de canciones
Y el corazón hambriento de tus oraciones
Me voy a alejar. Y no es mi sueño el que quieres cumplir?
A huevo jefa, voy a capa y espada
Contra la labor otra vez, a perder salud por dinero
O a ganar aprobación a base de sonrisas falsas
Al fin y al cabo ellos también tienen que sonreír al que les ofrece la bebida
Cordialidad fingida, hospitalidad de mentira
Un gris denso y triste retrato de esta nuestra vida
Quiero amar sin mesuras a quien midió su vida palmo a palmo. Sólo con sus manitas, cómo va a encontrar si ni yo puedo hallar nada cuando doy zancadas
Sin saber dónde está el norte
Pero a la que sale el sol me levanto como un resorte.
Puede que sólo necesite alguien que me soporte...
O a quien le importe
El chucho saliva mucho Cuando ve el hueso duro de roer Vida pacífica y dedicada Fruta arroz y huevos duros para comer |
lunes, 12 de junio de 2017
Going back to the hometown
Son agradables las sorpresas
Justo al llegar a mi pueblo, al bajar del autobús
Casi me atropellan, por querer cruzar la calle
Demasiado deprisa
Pero no he ido donde me decía que iría
He ido a la casa de la desidia, donde el tiempo parece detenerse
Entre humo y burbujas
Y luces enmarcadas que hipnotizan
Con sonidos suaves como el que hacen las monedas
Pero aún y así
Hay sorpresas gratas
Que salen de uno mismo
Saps què? el cap em demana que t'oblidi
Que màboqui a altres aficions
Que dónin més fruits
Voldria tenir un hort, i una paret on pintar i escriure
Una taula i gots per compartir
Aigua, treta d'una font de l'alta muntanya
O licors que escalfin l'esperit
Tot això i més,
Però fer les coses que he dit que no faré
M'omple el cos de neguit
I jo no puc així
Justo al llegar a mi pueblo, al bajar del autobús
Casi me atropellan, por querer cruzar la calle
Demasiado deprisa
Pero no he ido donde me decía que iría
He ido a la casa de la desidia, donde el tiempo parece detenerse
Entre humo y burbujas
Y luces enmarcadas que hipnotizan
Con sonidos suaves como el que hacen las monedas
Pero aún y así
Hay sorpresas gratas
Que salen de uno mismo
Y cómo uno reacciona
Ante la bella dona
Es el método que tiene servidor
para ver si es persona
Saps què? el cap em demana que t'oblidi
Que màboqui a altres aficions
Que dónin més fruits
Voldria tenir un hort, i una paret on pintar i escriure
Una taula i gots per compartir
Aigua, treta d'una font de l'alta muntanya
O licors que escalfin l'esperit
Tot això i més,
Però fer les coses que he dit que no faré
M'omple el cos de neguit
I jo no puc així
sábado, 10 de junio de 2017
Te doy miedo?
Creo que no intimido
ni cuando enseño los dientes
ni cuando frunjo el ceño
Con los mejores me mido
Y siempre soy paciente
no me falta el empeño
Será por eso
Que tengo el poder de un niño
de aprender si quiero siempre
Y vivir como en un sueño
Pero estoy tan tranquilo
Que se aburre mi gente
Y creen que paso de ellos...
Pero lo guardo todo, tengo el síndrome de Diógenes
Tengo un álbum de fotos
que no tiene portada, ni páginas
Lo que se ve cuando se mira
Es mi frente, manchada de sangre
por aguantar tantas toneladas.
Los recuerdos que quieren huir
los tengo bien atados
Pues son mis retratos más preciados
Quiero venir a verte
Podemos intercambiarlos
Y hacer de nuevos
Quiero hacerte escuchar
La poesía que sale de mis huevos
¿Eso te da miedo?
Estoy harto de dejarlo para luego
Esto tenía que estar listo para ayer
Nunca es tarde para probar la miel...
ni cuando enseño los dientes
ni cuando frunjo el ceño
Con los mejores me mido
Y siempre soy paciente
no me falta el empeño
Será por eso
Que tengo el poder de un niño
de aprender si quiero siempre
Y vivir como en un sueño
Pero estoy tan tranquilo
Que se aburre mi gente
Y creen que paso de ellos...
Pero lo guardo todo, tengo el síndrome de Diógenes
Tengo un álbum de fotos
que no tiene portada, ni páginas
Lo que se ve cuando se mira
Es mi frente, manchada de sangre
por aguantar tantas toneladas.
Los recuerdos que quieren huir
los tengo bien atados
Pues son mis retratos más preciados
Quiero venir a verte
Podemos intercambiarlos
Y hacer de nuevos
Quiero hacerte escuchar
La poesía que sale de mis huevos
¿Eso te da miedo?
Estoy harto de dejarlo para luego
Esto tenía que estar listo para ayer
Nunca es tarde para probar la miel...
miércoles, 7 de junio de 2017
Teoría en la práctica
Todas las cosas que he supuesto que son ciertas
Que en cierto modo son máximas de mi manera de pensar
Son difíciles de recordar en la práctica
Y a veces no actúo acorde
No pasa nada.
Son las cosas del directo
Improvisar no es sencillo pero es bien divertido
Cada vez se juntan más las cuerdas de lo abstracto y lo concreto.
Me pregunto por qué
toda la gente que se ha perdido
que ha perdido su vida
sonríe cuando me mira
Tiene que haber algo en lo profundo de mis ojos
que les diga
que yo también perdí todo
aunque camine con enorme y fingida dignidad
Me dicen a menudo
Que mis pupilas son raras
demasiado grandes
como bajo el influjo de la belladona
Yo supongo, por pereza
que al haber aprendido a amar lo cutre
ahora todo me fascina
pues no veo a nadie que vaya a tope
Lo sublime queda siempre lejos
lejos, lejos, lejos, lejos.
Safo está muerta, Calíope nunca me hizo caso.
Pero mi depresión está en su ocaso.
Y encuentro nuevo aliento en cada paso que doy
En cada cara que veo hay mil razones para no dormir
por cada alma que intuyo al otro lado de mi piel
Quiero arrancarme la cara con las uñas.
Necesito demostrar que no estoy vacío
Que hay un hombrecillo moviendo engranajes
Y no un niño cargado de equipaje
Hilando fino el destino mío
Humo venenoso sale por mis orejas
En la espalda sostengo un bloque de cemento
Las manos magulladas de tanto zarandear las rejas
Pero tengo el corazón contento.
Que en cierto modo son máximas de mi manera de pensar
Son difíciles de recordar en la práctica
Y a veces no actúo acorde
No pasa nada.
Son las cosas del directo
Improvisar no es sencillo pero es bien divertido
Cada vez se juntan más las cuerdas de lo abstracto y lo concreto.
Me pregunto por qué
toda la gente que se ha perdido
que ha perdido su vida
sonríe cuando me mira
Tiene que haber algo en lo profundo de mis ojos
que les diga
que yo también perdí todo
aunque camine con enorme y fingida dignidad
Me dicen a menudo
Que mis pupilas son raras
demasiado grandes
como bajo el influjo de la belladona
Yo supongo, por pereza
que al haber aprendido a amar lo cutre
ahora todo me fascina
pues no veo a nadie que vaya a tope
Lo sublime queda siempre lejos
lejos, lejos, lejos, lejos.
Safo está muerta, Calíope nunca me hizo caso.
Pero mi depresión está en su ocaso.
Y encuentro nuevo aliento en cada paso que doy
En cada cara que veo hay mil razones para no dormir
por cada alma que intuyo al otro lado de mi piel
Quiero arrancarme la cara con las uñas.
Necesito demostrar que no estoy vacío
Que hay un hombrecillo moviendo engranajes
Y no un niño cargado de equipaje
Hilando fino el destino mío
Humo venenoso sale por mis orejas
En la espalda sostengo un bloque de cemento
Las manos magulladas de tanto zarandear las rejas
Pero tengo el corazón contento.
martes, 6 de junio de 2017
Bien fresco y bien tranquilo
Es duro tener que trabajar. Tener que buscar trabajo, y econtrarlo, y mantenerlo.
Pero es digno.
Y si empecé a necesitar algo después de ver como todo moría alrededor
fue ser digno
Y justo
Y fuerte.
Y tener algo de gracia para mantener a los míos con una sonrisa.
No pido nada más
I res menys.
Em pregunto
Oh sí, i molt.
Si tu vols
Viure-ho tot amb mi
Perquè jo he viscut
tot aquest temps
Amb el que jo creia que eres tu.
I he anat al psicòleg
A la psicòloga
I em diuen que és platònic
Però jo no entenc a Plató
Ni a Pericles ni a Aspàsia
M'agrada pensar que entenc a Demòcrit
Però em sento hipòcrita al dir-ho
Durant molt de temps la rima m'ha estat cohibint
L'estil m'ha aturat
A la hora de parlar
Però tot és comunicació
I ningú ho fa millor
Crec, vaja
Que tu i jo
Vull viure-ho amb tu
No sé si tot, perquè és difícil seguir-te el ritme.
Vine quan vulguis, el tren passa cada dia
Direcció a Girona, on les gavines venen a veure
Les façanes de les cases
I les nenes i els nenes els hi somriuen.
Pero es digno.
Y si empecé a necesitar algo después de ver como todo moría alrededor
fue ser digno
Y justo
Y fuerte.
Y tener algo de gracia para mantener a los míos con una sonrisa.
No pido nada más
I res menys.
Em pregunto
Oh sí, i molt.
Si tu vols
Viure-ho tot amb mi
Perquè jo he viscut
tot aquest temps
Amb el que jo creia que eres tu.
I he anat al psicòleg
A la psicòloga
I em diuen que és platònic
Però jo no entenc a Plató
Ni a Pericles ni a Aspàsia
M'agrada pensar que entenc a Demòcrit
Però em sento hipòcrita al dir-ho
Durant molt de temps la rima m'ha estat cohibint
L'estil m'ha aturat
A la hora de parlar
Però tot és comunicació
I ningú ho fa millor
Crec, vaja
Que tu i jo
Vull viure-ho amb tu
No sé si tot, perquè és difícil seguir-te el ritme.
Vine quan vulguis, el tren passa cada dia
Direcció a Girona, on les gavines venen a veure
Les façanes de les cases
I les nenes i els nenes els hi somriuen.
Mata mua es érase una vez, pero la imagen dice paradiso Tierra imaginada. Las promesas no valen nada Pero cuando uno es amo y señor de uno mismo La imaginación se puede hacer realidad Ya verás |
jueves, 1 de junio de 2017
Her very own awesome stupid kid
No le pongo cara ni nada, pero a decir verdad me lo imagino con alas, y cuernos, y con tendencia a poner caras raras. También haciendo sonidos guturales. Hasta puede que velando la puerta del Hades. Yo qué sé, mi imaginación es muy dramática.
No es la primera vez que me tengo que suponer a su amigo. Esto de intuir si existe o no. Pero ella sin? Seguro que se amontonan en su puerta las cartas de amor de pobres incrédulos. Así que sí.
¿Y qué? Pues nada, nada. Pura curiosidad, Está muy feo esto de desearte la soledad.
Aunque te la deseo, por razones muy pero que muy egoístas.
Pa' poder decirte algo y eso. No es condición necesaria pero le da salseo al qué.
Me da a mí que estoy hablando como un bobo, pero nada, no hay de qué preocuparse.
Y si lo hay, pues mala suerte por no haberme dado cuenta.
Irónicamente mala suerte. Vivir sin preocupación es bien cómodo.
Y no es cómodo ponerse serio.
Si me da que no tiene relevancia lo que digo, será que es un simple ejercicio de estilo
Bueno, que me pongo un poco celoso.
Pero es que tampoco me corroe mucho así que puedo seguir con ello.
Sin miedo eh, las cosas tal como van.
Ni rima ni florituras ni nada
Cachondeo con pedacitos de mi cabeza para decorar
como si fueran lacasitos
esto de escribir no es tan difícil
jaja.
Ay dios
No es la primera vez que me tengo que suponer a su amigo. Esto de intuir si existe o no. Pero ella sin? Seguro que se amontonan en su puerta las cartas de amor de pobres incrédulos. Así que sí.
¿Y qué? Pues nada, nada. Pura curiosidad, Está muy feo esto de desearte la soledad.
Aunque te la deseo, por razones muy pero que muy egoístas.
Pa' poder decirte algo y eso. No es condición necesaria pero le da salseo al qué.
Nurarihyon - (Gantz) |
Me da a mí que estoy hablando como un bobo, pero nada, no hay de qué preocuparse.
Y si lo hay, pues mala suerte por no haberme dado cuenta.
Irónicamente mala suerte. Vivir sin preocupación es bien cómodo.
Y no es cómodo ponerse serio.
Si me da que no tiene relevancia lo que digo, será que es un simple ejercicio de estilo
Bueno, que me pongo un poco celoso.
Pero es que tampoco me corroe mucho así que puedo seguir con ello.
Sin miedo eh, las cosas tal como van.
Ni rima ni florituras ni nada
Cachondeo con pedacitos de mi cabeza para decorar
como si fueran lacasitos
esto de escribir no es tan difícil
jaja.
Ay dios
Suscribirse a:
Entradas (Atom)