lunes, 29 de mayo de 2017

Mamihlapinatapai

Cuando el ciego puede ver y el necio puede entender
Se vislumbran los hilos que atan las cosas entre ellas
Se obvian las relaciones que mantienen el sentido
Para el que quiere mirar sin ver

Pero y si el orden natural no interesa
Y si hay que forzar el destino
Tirar del hilo rojo
El rojo nunca fue un color para cobardes

Soledad para no mostrar debilidad
Las dudas no se disipan sin ayuda de otros
Círculo vicioso de ansiedad y odio
Que culminó en revelación

Y qué fue lo que ví
Nada
Solo intuí
Y supe que debía seguir

Pues no soy más que algo
que existe en este preciso instante
Y no tengo nada
A parte de libertad para reaccionar

Que no me falta nada aquí en mi realidad
Pero el mundo no es mío, es de quién lo fabrica
Las reglas van atadas a todo lo que se puede mirar con los ojos.
Pero no sirven las reglas para el que ve qué es qué

Vivimos con el presente bajo los pies. Con el futuro a las espaldas.

Y siempre mirando para adelante.

La vida se reduce a lo mucho que te acuerdes de ella
A cuánto te des cuenta de lo hermosa que es
a cada rato.

Es una responsabilidad vitalicia.

Mamihlapinatapai: Aquella mirada entre dos personas, cada una de las cuales espera que la otra comience una acción que ambas desean pero que ninguna se anima a iniciar.

Ni una más de esas.
ni de coña.

Llego tarde,
como siempre.

Pero no tengo huevos a anticiparme.


miércoles, 24 de mayo de 2017

Oi que t'és igual si t'escric?

Bé doncs, treuré un parell d'idees del cap, a veure si així ho aconsegueixo.

No sé si porto uns dies molt afinat o és realment que ja he après a sentir-me confiat de les meves reaccions. Sigui com sigui m'agrada.

Però hi ha certs estímuls que em fan perdre la concentració.
No crec que pugui anar cap a pitjor en cap sentit, però.

La idea de que un pot decidir el seu propi caràcter sembla molt llunyana. I és tant el que ja he recorregut.
Que crec que el millor és deixar-se anar
A veure si em sé guiar pel cel
O pel terra
O pels carrers

M'ha agradat sempre que no em fessis excessiu cas.
 Allò que deien que l'home li fa carícies al cavall
Per a després montar-lo
Perdona si m'he passat adulant-te.

No me n'arrepenteixo pas.

Ja no hi ha Temps de flors a Girona però els carrers continuen preciosos.

martes, 23 de mayo de 2017

Knock knock knocking

Asfixia y claustrofobia
Límites, paredes, miedos y peligros
Pierden peso los sesos. tren expreso al culto al sexo
Pero todo se guarda como gas a presión

Y explota
de las maneras más curiosas
Curiosidad es aquello que sopla la vela
de aquellos que considero los míos

Perdonar y agradecer
Preguntar y conocer
Crecer y mantener
El lugar al que pertenecer

Dicen que las puertas del cielo están abiertas
Sólo para los que se pasan a saludar
Vente cuando quieras.
Y tráete al perro.


Si la verdad se esconde, ahora sé dónde:
Está en el Amor, en un Amor no-forme.
Vencida mi superstición nació una religión sin dios:
Hoy tengo fe en el hombre.



lunes, 22 de mayo de 2017

City

2013

Del fin del racionalismo al florecimiento del instinto más elevado

En 8 copas


Encontré el camino.

jueves, 11 de mayo de 2017

El licor y los necios


Toda la cautela que puedo tener a la hora de afirmar
Es poca
Todo el aprecio que puedo mostrar cuando escribo
Tiene que ser sincero
He puesto el pecho con cara de bobo
Y no hace falta mucho para que salten las balas.

Pero pelotudo, no entendés que uno recoge lo que siembra
Si la ignoraste de este modo qué vas a esperar.

Yo que creía que había cambiado tanto
Esta mina me vive cagando

Yo quiero saber qué la hace feliz
Pero nunca escucho

Y a ella ya le doy risa
Y a mi pues lástima

Pero no es berrear lo que quiero

No hay ningún modo
De hablar tranquilos

Ya hace más de tres años que no vivo.

miércoles, 10 de mayo de 2017

Es completamente independiente

Y lo cierto es que no hay nada que se parezca a su genio.
Las más fundamentales premisas se convierten en triviales
Nada ya concuerda y empieza la sinrazón,
La sinrazón de vivir de verdad.

Percibimos la inteligencia de los demás en función a la nuestra propia. A veces ni siquiera eso. A veces, simplemente olvidamos que los demás también razonan. Pero la realidad es tan independiente de la percepción de unos y otros...

En la vida había visto yo algo así. Cómo percibes y cómo reproduces. Cómo compartes. Cómo emocionas. Ya llevo años leyendo esto. Nunca me he aburrido de hacerlo. De hecho nunca me he cansado de idealizarte como la cumbre de algún tipo de sensualidad. Aquella que apela al eros, cómo era?

Pero sí que es cierto que me he cansado de vivir esa admiración de este modo. Claro que me siento minúsculo en frente de ti. Me pregunto quién en su sano juicio no lo haría. Me pregunto qué habría podido vivir yo antes de conocerte para que no me provocaras estos sentimientos tan intensos.

Y supongo que debería haberlo vivido todo. Para no quedar impresionado. Para poder impresionarte yo a ti. He aprendido mucho a lo largo de los años. He aprendido sobre respeto y humildad. Sobre comedia. Sobre violencia. Sobre drogas y corazas. Sobre vergüenza y miedo. Sobre grandeza y humildad. Sobre la angustia y la nada. Pero creo que no he aprendido nada sobre la gente como tú. Porque en el fondo espero que no se te parezca nadie. Aunque lo hiciera todo mucho más sencillo.

La metáfora es donde yo elegí vivir. Sentir que formo parte de un algo más grande utilizando tus palabras. Que los dos estábamos en el mismo equipo. Yo quise entender de qué hablabas y te quise responder a cada momento. Para que vieras que tus símbolos tienen tanto valor, que pueden robar el aliento.

Pero sin aire no llego muy lejos. No necesito alejarme de ti, pero no puedo acercarme sin que me queme el pecho. sin que me tiemblen los pies. Debes creer que estoy descolorido.

Yo dejé de vivir. Para parar a pensar.
Y lo cierto es que no nos demostramos nada con certeza 
porque no nos hace falta.
Creo que hablamos con la suposición. 
Como si el orden natural de nuestras mentes fuera parecido, cómo si estas andaran pegadas por la inercia, 
como si el azar nos afectara de la misma manera...

Yo he escrito siempre inspirado por tí. Tu hubieras seguido aunque nunca me hubieras visto. Este tipo de detalles siempre me molesta al intentar darme por aludido. Aunque siempre caigo. Aunque nunca hables de mí. Eso es completamente independiente,